Interview John Watson: "Sleutel tot overwinning Zolder ’82 was alternatieve bandenstrategie"

31 jaar geleden beleefde de hele Formule 1 wereld en Circuit Zolder een zwart weekend met de dood van Gilles Villeneuve. Ondanks de tragische gebeurtenissen werd er de volgende dag alsnog de Grote Prijs van België afgewerkt die destijds werd gewonnen door John Watson en zijn McLaren MP4B. De excentrieke Brit die in 1982 zijn meest succesvolle seizoen beleefde heeft inmiddels al lang de helm aan de haak gehangen, maar dat betekent niet dat hij thuis blijft zitten. Watson geeft dezer dagen nog steeds gretig zijn mening over het F1-circus en is actief als commentator voor SRO (FIA GT Series & Blancpain Endurance Series). Het is dan ook ter gelegenheid van de Belgische FIA GT Series manche en de vijftigste verjaardag van Circuit Zolder dat Autosport.be hem opzocht voor een korte babbel over dat ene weekend, die ene zege en Circuit Zolder.

Autosport.be: Wanneer het gaat over de Grote Prijs van België 1982, dan roept dat bij vele mensen de slechte herinnering op aan het tragische ongeval van Gilles Villeneuve die tijdens de kwalificatietrainingen het leven liet hier in de Limburgse bossen. Ondanks de omstandigheden ging de Grote Prijs de volgende dag echter gewoon door en stond u na afloop op de hoogste podiumtrede. Hoe kijkt u terug op dat sombere, maar voor u succesvolle, weekend.

 

John Watson:  De Grote Prijs van België in 1982 was voor de hele F1-wereld een zwart weekend. Ik won toen weliswaar, maar die zege werd natuurlijk overschaduwd door het fatale ongeval van Gilles Villeneuve. Na de (voorafgaande) Grote Prijs van Imola was de spanning binnen het Ferrari-kamp tussen Gilles en Didier Pironi hoog opgelopen nadat Pironi er het teamorder om de posities te bevriezen naast zich had neergelegd. Villeneuve werd tweede in Italië en wou in Zolder kost wat kost bewijzen dat hij beter was dan hem waardoor hij risico’s nam die eigenlijk niet hadden gehoeven. Zijn dood was een groot verlies voor de Formule 1, hij was een uitzonderlijk man. Zoals dat toen evenwel ging, liep het raceweekend gewoon verder en de volgende ochtend moest ik weer in de wagen kruipen en mijn werkgever tevreden stellen.


 Autosport.be:  De volgende dag behaalde u dan één van de in totaal vijf overwinningen in uw F1-loopbaan. Kan u ons wat meer vertellen over hoe u er destijds was in geslaagd om Keke Rosberg en de rest van het veld achter u te laten?

 

John Watson:  In zo’n omstandigheden racen was helemaal niet makkelijk, maar ik probeerde mijn hoofd leeg te maken en me te focussen op de taak die voor mij lag. De sleutel tot mijn overwinning in ’82 was een alternatieve bandenstrategie. Het was die zondag zeer warm en de banden hadden het al heel moeilijk op deze veeleisende omloop. Samen met de ingenieurs probeerde ik in de warm-up iets nieuw uit door een nieuwe hardere compound enkel aan de linkerzijde te laten monteren. Het merendeel van de bochten op Circuit Zolder gaat namelijk naar rechts en dus zien de linkse banden dan ook het meeste af. Uiteindelijk bleek ons idee perfect te werken en is het vooral daaraan te danken dat ik op die sombere zondag gewonnen heb.


 Autosport.be:  Op het einde van uw carrière maakte u nog net de eerste stappen van Ayrton Senna in de Formule 1 mee. Was het voor u meteen duidelijk dat hij niet de zoveelste rookie was die zijn kans in de F1 wou wagen?  

 John Watson:  Ik heb maar een glimp van Ayrton Senna meegemaakt, maar wat ik zag was indrukwekkend. Ik geloof dat hij toen nog maar 25 jaar was en ik al tegen de 40. Senna heeft op vele vlakken de lat hoger gelegd. Hij was jong en zeer fit en had een enorme vastberadenheid om de beste te zijn. Voor hem leek het allemaal vanzelf te gaan, je zag echt dat hij er een natuurlijke gave voor had. Aan de andere kant voelde ik destijds dat ik stilaan aan het einde van mijn carrière was gekomen, ik kon zeker nog wel een auto besturen, maar ik geef eerlijk toe dat het beste er voor mij vanaf was en dat mijn tijd gekomen was zeg maar.


 Autosport.be:  De Formule 1 staat soeverein aan de top van de motorsportladder en is nu meer dan ooit een globaal evenement geworden waarin enorme bedragen circuleren. Niet alleen de setting is drastisch veranderd doorheen de laatste paar decennia, ook de wagens zijn vandaag de dag totaal anders. Hoe vergelijkt u op dat vlak de twee tijdperken?

 

John Watson:  Destijds ging het er heel anders aan toe. In de jaren ’70 waren we echt getuige van een ‘development war’ aan een zeer hoog tempo. De wagens waren toen ook heel anders om te besturen, de banden waren veel harder en we beschikten ook over veel minder downforce en vleugels. Er werd veel geëxperimenteerd met de turbo’s en we zagen ook kort even het ‘ground effect’ de kop op steken. Nu laat het reglement dergelijke dingen niet meer toe. Zaken veranderen voortdurend, maar niet meer op dezelfde schaal.  Wat we nu zien zijn eerder evoluties in plaats van revoluties zoals wij die destijds meemaakten.


 Autosport.be : 31 jaar na uw overwinning bent u hier vandaag terug aanwezig, maar ditmaal in de hoedanigheid van commentator voor de FIA GT Series. Is voor u de tijd blijven stilstaan op Circuit Zolder of is er nog maar weinig onveranderd gebleven? Hoe is het circuit in uw ogen doorheen de jaren veranderd?

 

Jo hn Watson: I k geloof dat voor het eerst in 1970 in de Formule 2 op Zolder heb geracet. Als ik het goed heb, was er toen zelf maar één chicane op het tracé. Het circuit en de omgeving hier zijn eigenlijk niet hard veranderd en het voelt toch nog steeds ietwat hetzelfde aan. Het is een echt ‘old school’ circuit en zo vind je er tegenwoordig niet meer veel. Er hangt hier aparte sfeer in de bossen, alles is close/compact en voor de fans lijkt het mij hier ook de moeite om te vertoeven. Zoals dat zo vaak het geval is, heeft de F1 ook hier het circuit doen evolueren en helaas niet op de manier die ik graag gezien had, maar vergeleken met andere locaties, valt het hier nog best mee. De nieuwe circuits van de laatste generatie spreken me echt niet aan. De F1 is heel speciaal, het is een wereld op zich die heel veel vraagt van zijn eigen mensen, maar ook aan de buitenwereld en dus de circuits. Ik begrijp waarom de Villeneuve chicane destijds werd aangelegd, maar ik had het liever toch anders gezien. Voor dat deze bocht werd aangelegd, had je echt een knappe en uitdagende sectie in de bossen achterin, het beste stuk van het circuit in mijn opinie. Voorheen was het een lange doordraaier die je tegen zeer hoge snelheden kon nemen.

Foto's: Photo4/Racing International Photography & Georges De Coster