Valencia: Bart Mampaey:”Een overweldigend gevoel!”

Bart, welk gevoel hou je daags nadien aan deze eerste overwinning over?
 
“Kijk, dit is een kampioenschap waar we als team toch met heel veel respect tegenaan keken en om dan in het eerste seizoen dadelijk te kunnen winnen is werkelijk overweldigend. Ook de manier waarop: Augusto nam een prima start en niemand heeft hem in de race nog weergezien. Had ik een scenario mogen bedenken dat had ik het zo mooi niet gekund.”
 
Had je hiervan ooit durven dromen en waar plaats je deze zege in jouw reeds rijkgevulde carrière als teamchef?
 
“Neen, dit is werkelijk boven elke verwachting. Ten eerste is er het feit dat BMW al meteen zo kompetitief is en vier overwinningen behaalt, maar ook de perfecte race van Augusto spreekt tot de verbeelding. Waar ik dit plaats? Goh, da’s moeilijk; een (WTCC)titel is natuurlijk heel speciaal en ook onze prestatie in de 24U van Spa in ’98 (met Cudini, Duez en VD Poele -nvdr) was top maar het spreekt voor zich dat dit tot het hoogste behoort wat we tot nu toe reeds hebben bereikt. Je zag ook de opluchting binnen het team, de blijheid. Dit is een programma waarvoor we ons met het hele team  volledig hebben gegeven, zoveel inspanningen hebben geleverd en als je dan een return krijgt in de vorm van een dominante zege dan is dat héél speciaal ja.”

Heeft het feit dat jullie Valencia kennen vanuit de WTCC-periode een rol gespeeld? Farfus’ auto bleek van bij de eerste meter er kompetitief.
 
“Eigenlijk niet. We hoopten hier inderdaad over heel wat ervaring met betrekking tot de piste te beschikken – vergeet daarbij niet dat ook de andere DTM-teams hier reeds voor de derde maal neerstreken – maar de nieuwe asfaltlaag die hier in augustus werd gelegd veegde alles van tafel.
We kenden Valencia als een temperatuurgevoelige omloop waarbij de grip verminderde naarmate de temperatuur steeg. Met het nieuwe asfalt was dit net omgekeerd. Die extra grip werd overigens ook in de hand gewerkt door het feit dat het vrijdag en ook zaterdagmorgen had geregend en de gewassen piste sneller werd naarmate er meer rubber kwam op te liggen.
 
Omdat we eigenlijk in het duister tastten hielden we het bij onze gebruikelijke manier van werken en da’s goed gelukt. Ik ben fier dat we dat als groep hebben gerealiseerd. De DTM-puzzle begint stilaan in elkaar te passen; we leren meer en meer, doen ervaring op in de verschillende omstandigheden die zich kunnen voordoen. Het probleempje bij Farfus’ tweede stop illustreert dat. Er was een klein euvel met het ventiel van de luchtkrik waarop de luchtlans wordt aangesloten. Op zo’n situatie hadden we echter geoefend en niemand is in paniek geslagen, met als gevolg dat we slechts 0.7 seconde verloren. Iedereen reageerde perfect. Als je dan met een overwinning kan afronden voelt het, zoals Augusto stelde, inderdaad aan alsof je een vervroegd Kerstgeschenk krijgt toegestopt!”